Wielka jesień

 

Wielka jesień      villanella

Aleja kasztanowa, pełna moich śladów,

wydeptanych najtwardszym, bo ciężkim od żalu

krokiem prosto w labirynt, na miejskim cmentarzu.

Mijam bramę na pamięć, tęskniąc do obrazów,

strąconych dniem powszednim do studni koszmaru,

tu pulsują znów życiem, pełnym moich śladów.

Ożywają przewrotnie do miejsca i czasu,

błogosławieństwem ciszy, płomieniem kasztanów,

pod niebem niepogodzeń na miejskim cmentarzu.

W kamiennym labiryncie płynę, jak na balu,

rudym ogniem jesieni gotowa od razu,

zawirować pamięcią pełną moich śladów.

Rozstanie skwitowane brzemiennym - „ofiaruj”,

pod rozdartym krzyżykiem, twardsze niby marmur,

zaklęty w obojętność na miejskim cmentarzu.

Naprzeciwko kamieniom ludzkich serc sezamów,

wydeptuję najtwardszym, bo ciężkim od żalu

krokiem prosto w labirynt na miejskim cmentarzu,

aleję kasztanową, pełną moich śladów.

(aranek)