Kadry

Autor:

 





Cisza grobowa

Krzyk
Błaganie o pomoc
Skomlenie litości
Modlitwa bezowocna
do ...

wyczerpania

aż nastała cisza.


Święty (o m c)

Błagali go prosili
Niech przyjdzie
Uratuje
Jeszcze żyje

Stała z zastyglym krzykiem
Jest ... Pomoże ...!

Żona …późno już
zona nie pozwoliła.

Tutaj,
ma poświęconą ulicę
A. tam ?



Formalina


Trzeba przyzwyczaić wzrok
do pociętego skalpelem ciałka

i myśl że to jest nieodwracalne.

Włożyć ręce pod plecki
unieść na powierzchnie
potrzymać aż ocieknie
położyć na ręcznik
I już… można ubrać

Kto wpuścił tu matkę?


Paka


Tak się mówiło
Jechać na pace
Ale z trumienką
na kolanach?
Nie inaczej.
Pierwszy raz?
Nie było okazji...



Parafialne


Jak to bez pogrzebu ?
Przecież ochrzczone
Ale aniołek…
Nie nagrzeszył

Ksiądz nie pójdzie ?
Pokropię święconą
wystarczy

Jak to ?
Przecież aniołek!


Projekt


Ksiądz proboszcz
Odrzuci
Dlaczego?
Nie ma krzyża
Przecież aniołek
i nikt nie cierpiał
przez aniołka…

Trzeba dorzucić?


Cierpienie


Nie ma miary
wagi, miary, ani żadnej jednostki
tylko świadomość

zawsze ;
Udawanie, nadrabianie miną
kompleksy, poczucie winy,
strach, ból, tęsknota …

Niech później będzie

coś więcej
niż cisza grobowa …




KONIEC



T.F.









Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wielka jesień

Autor:
Obraz
  Wielka jesień       villanella Aleja kasztanowa, pełna moich śladów, wydeptanych najtwardszym, bo ciężkim od żalu krokiem prosto w labirynt, na miejskim cmentarzu. Mijam bramę na pamięć, tęskniąc do obrazów, strąconych dniem powszednim do studni koszmaru, tu pulsują znów życiem, pełnym moich śladów. Ożywają przewrotnie do miejsca i czasu, błogosławieństwem ciszy, płomieniem kasztanów, pod niebem niepogodzeń na miejskim cmentarzu. W kamiennym labiryncie płynę, jak na balu, rudym ogniem jesieni gotowa od razu, zawirować pamięcią pełną moich śladów. Rozstanie skwitowane brzemiennym - „ofiaruj”, pod rozdartym krzyżykiem, twardsze niby marmur, zaklęty w obojętność na miejskim cmentarzu. Naprzeciwko kamieniom ludzkich serc sezamów, wydeptuję najtwardszym, bo ciężkim od żalu krokiem prosto w labirynt na miejskim cmentarzu, aleję kasztanową, pełną moich śladów. (aranek)
Czytaj więcej

Spacer jesienny

Autor:
Obraz
  Już się nie zdarzysz Do ciebie zawsze przyjdę uśmiechnięta  dzisiaj żołędzie zbierałam po drodze, gubią czapeczki w alei dębowej, żal ich podeptać. Rozsypię wokół barwnej ikebany z liści klonowych, ciernistego głogu dorzucę świadka niemych dialogów - krzemowy kamyk. Ogrzałam dłonią - zaiskrzyło serce otulam myślą, jak wełnianym szalem, który ozdobią błyszczące korale  zanim je przełknę Co się zdarzyło, to już się nie zdarzy... Drasnął o wiersze krzemyk, co uwierał i człowiek, tylko jeden raz umiera - nigdy dwa razy. Przyjdę do ciebie, zawsze uśmiechnięta, rwący nurt rzeki zostawię przed bramą, wezbrała rano śniąc zawsze to samo - serce pamięta. (aranek)
Czytaj więcej