Jesienny

 

Wieczór przy świecach

Świerk srebrzysty posiwiał o dwanaście tonów,

lśniącą igłą migocze, mierzy skrawki nieba,

zaczepiła warkoczem niebieska kometa;

tańczy walca na moście medium światłowodu.

Rozszeptane obłoki, ociepliły ziemię,

góra – dół, dzwonnym wiatrem zapyla rozstaje,

krople deszczu w naręczach niezapominajek -

rozmywają twój portret w świetle latarenek.

A ty, śpiewaj słowikiem na jesiennych gamach

piosenkę, którą życie karmiłam  w szeptankach;

rozedrgane na strunach w batystowych ariach -

delikatnych, jak mgiełka, na obłoku pianka.

A ja, tobie raz jeszcze, rozczulę tę ciszę

między kroplami scherzo, nim wygasną znicze.

(aranek)