Milczenie

Autor:





Milczenie
                                                         
Dla ciebie, welon utkany ciszą
wyhaftowały kolejne maje
a moje serce jak ptak zamilkło,
pod krzewem róży pozostał kamień.

Ciepłą myślą cię otulę,
lekką jak poranne mgły,
w sen zaplotę jak najczulej,
delikatność morskich bryz.

Tobie na łące za bramą cienia
splatają wianki, minione wiosny,
dla mnie  ulotne do zobaczenia,
rzuciły w szarość zielone groszki.

Niech cię chmurki ukołyszą
i na skrzypkach wietrzyk gra,
tam daleko ponad ciszą
kołysankę  gwiezdną tka.

Zbieram błyszczące krople rosy,
przetykam nimi zielone suknie,
żeby wymienić płacz Lacrimosy
na chociaż jeden przyśniony uśmiech.

Niech cię chmurki ukołyszą
na poduszce moich łez,
tam daleko  ponad ciszą
kiedy pachnie biały bez.
(aranek)




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wielka jesień

Autor:
Obraz
  Wielka jesień       villanella Aleja kasztanowa, pełna moich śladów, wydeptanych najtwardszym, bo ciężkim od żalu krokiem prosto w labirynt, na miejskim cmentarzu. Mijam bramę na pamięć, tęskniąc do obrazów, strąconych dniem powszednim do studni koszmaru, tu pulsują znów życiem, pełnym moich śladów. Ożywają przewrotnie do miejsca i czasu, błogosławieństwem ciszy, płomieniem kasztanów, pod niebem niepogodzeń na miejskim cmentarzu. W kamiennym labiryncie płynę, jak na balu, rudym ogniem jesieni gotowa od razu, zawirować pamięcią pełną moich śladów. Rozstanie skwitowane brzemiennym - „ofiaruj”, pod rozdartym krzyżykiem, twardsze niby marmur, zaklęty w obojętność na miejskim cmentarzu. Naprzeciwko kamieniom ludzkich serc sezamów, wydeptuję najtwardszym, bo ciężkim od żalu krokiem prosto w labirynt na miejskim cmentarzu, aleję kasztanową, pełną moich śladów. (aranek)
Czytaj więcej

Spacer jesienny

Autor:
Obraz
  Już się nie zdarzysz Do ciebie zawsze przyjdę uśmiechnięta  dzisiaj żołędzie zbierałam po drodze, gubią czapeczki w alei dębowej, żal ich podeptać. Rozsypię wokół barwnej ikebany z liści klonowych, ciernistego głogu dorzucę świadka niemych dialogów - krzemowy kamyk. Ogrzałam dłonią - zaiskrzyło serce otulam myślą, jak wełnianym szalem, który ozdobią błyszczące korale  zanim je przełknę Co się zdarzyło, to już się nie zdarzy... Drasnął o wiersze krzemyk, co uwierał i człowiek, tylko jeden raz umiera - nigdy dwa razy. Przyjdę do ciebie, zawsze uśmiechnięta, rwący nurt rzeki zostawię przed bramą, wezbrała rano śniąc zawsze to samo - serce pamięta. (aranek)
Czytaj więcej